“İbrahim’ın kuşları” geri döndü…

MEĞER BİZ “İbrahim’in kuşları”ymışız. [bak; Bakara, 260] Kalplerin “öldükten sonra” dirilişine kalbi mutmain olarak inanmak için kendisine alıştırmış bizi.

Kâbe’nin eteğinde, Bir’in huzurunda bir bir “ev”cilleştirmiş ruhlarımızı. Sonra, fersah fersah uzakta, birbirine görmez dağların başına parça parça dağılmış “kuş”ların ardı sıra bakmış. Filipinler’den Kanada’ya, Güney Afrika’dan Sibirya’ya…

Sonra da çağırmış kuşları yeniden kendine.. “Koşarak sana gelirler…” haberini gözleriyle görmek için. “İşte geldik” diyor kuşlar: “Lebbeyk…” “buradayız, ya Rabbi…” “Kaçtığımız yuvaya geri döndük.” “Yüzümüzü başka yerlere çevirmiştik, senin vechine yeniden döndük.” “Hata içinde hataya daldık, isyanlara battık, ama hatamızdan döndük, isyanlardan usandık…”